Το μοντέλο διοίκησης του Δήμου Νάουσας περνά σήμερα μία βαθιά και σοβαρή κρίση. Η κρίση αυτή, έχει να κάνει κυρίως, με επιλογές και διοικητικές λύσεις που προκρίθηκαν από την σημερινή διοίκηση του Δήμου, αλλά και από ζητήματα νοοτροπίας παλαιοκομματικής κοπής και προτεραιοτήτων, που επιμένουν να υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια. Ζητήματα πελατειακών σχέσεων, δυσπιστίας των θεσμών, σχετικής ανικανότητας διαχείρισης των κρίσεων, αδυναμίας αντιμετώπισης προβλημάτων συλλογικού χαρακτήρα αλλά και μία ανεπάρκεια πολιτικής συμμετοχής στις διαδικασίες πέρα από τα εκλογικά γεγονότα, είναι μόνο μερικά από τα φαινόμενα που θα μπορούσε να καταγράψει κάποιος. Επιπλέον, η συνεχής διαίρεση της κοινωνίας με διχαστικούς όρους όπως εμείς και οι ξένοι, οι διαχειριστές και οι διαχειριζόμενοι, η διοίκηση και το πλήθος, οι καλοί και οι κακοί συνεργάτες, το ένδοξο παρόν των καλυτέρων και το μόνιμα ένοχο παρελθόν ή το αντίθετο, δεν προσφέρουν τίποτα, ή ακόμα περισσότερο δηλητηριάζουν τον όποιο δημόσιο διάλογο. Αφορισμοί, ψηφιακοί πόλεμοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χυδαίοι χαρακτηρισμοί και μία μόνιμη σύγκρουση παρανοϊκών προσωπικοτήτων που τελικά τρέφουν και δυναμώνουν το εγώ τους μέσα από προσωπικούς πολέμους και εντάσεις, αποτελούν τον κανόνα της δημόσιας εικόνας, που διατηρεί τις μόνιμες προβολές της στην κοινωνία.
Μέσα σε αυτή την θλιβερή πραγματικότητα, η οποιαδήποτε διάθεση για την συζήτηση ενός παραγωγικού μοντέλου διοίκησης, περνά σε δεύτερη μοίρα και αυτοακυρώνεται από όποιους ρομαντικούς πιστεύουν ακόμη στην δημοκρατική αντιπαράθεση επιχειρημάτων και σχεδίων.
Αυτό που όμως μένει ακόμα και σήμερα, είναι η απουσία -στο μυαλό των περισσότερων υποψηφίων- στην πρόταση ενός διαφορετικού τρόπου διοίκησης. Ποιος ο λόγος να αλλάξουν οι αιρετοί, εύλογα αναρωτιούνται οι δημότες, όταν τελικά από την συζήτηση του καφενείου περάσαμε στα like του facebook?
Φαίνεται σαν να μην υπάρχει κανένα ουσιαστικό βήμα ανάπτυξης και εξέλιξης των πραγμάτων προς τα εμπρός, εδώ και πολλά χρόνια. Μπορεί το μέσο να άλλαξε, οι νοοτροπίες όμως επιμένουν να παραμένουν βαθιά άρρωστες. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκρουστικό, από μία ομάδα «νεογερόντων» που αναζητούν την προσωπική τους ταυτότητα μέσα από εκφράσεις υπεροψίας, μιας καθολικότητας ιδεών που ευλογούν ομάδες και συμφέροντα ενός αδύναμου ιδεολογικού και ηθικού προσανατολισμού πλαισίου.
Αν μάλιστα κάποιος χαρτογραφήσει την συζήτηση, ακόμα και του ίδιου του Δημοτικού Συμβουλίου, ως ενός από τα κυρίαρχα όργανα λήψης αποφάσεων και σχεδιασμού πολιτικής του Δήμου, θα έβλεπε ότι ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, το μεγαλύτερο μέρος των συζητήσεων παραμένουν να κινούνται μεταξύ ανούσιων κολακειών ημετέρων έως άγριας επίθεσης και ανταλλαγής προσωπικών χαρακτηρισμών και αντιπαραθέσεων αλλότριων δυνάμεων.
Κρίνεται, λοιπόν, αναγκαίος ένας διαφορετικός τρόπος αντίληψης και κατά συνέπεια διοίκησης του Δήμου, που θα επαναφέρει την θεσμική αντιμετώπιση των ζητημάτων. Ένα διαφορετικό πλαίσιο αρχών που θα συνοδεύσει με ασφάλεια την νέα Δημοτική Αρχή στην επόμενη τετραετία σε μία αναπτυξιακή οδό που τόσο πολύ έχει ανάγκη ο τόπος.
Πρώτη βασική αρχή, λοιπόν, είναι η αποφυγή των διαιρέσεων και του διχαστικού λόγου. Κατά την άποψη μου, η ίδια η έννοια του Δημάρχου δεν πρέπει να κουβαλά καμία ταυτότητα. Είτε κομματική είτε τοπική. Ο Δήμαρχος οφείλει να είναι ανεξάρτητος και αδέσμευτος. Δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα συγκεκριμένων συλλόγων και φορέων, αλλά ούτε αποτελεί φερέφωνο ιδεών συγκεκριμένων ομάδων. Οφείλει με τον θεσμικό του ρόλο, να είναι κοντά με όλες και όλους του δημότες, να είναι η φωνή ακόμα και των πιο αδύναμων κυττάρων του κοινωνικού ιστού του Δήμου μας. Συγχρόνως όμως να αγκαλιάζει όλες τις υποστηρίξεις που του δίνονται μέσα όμως από ένα σύγχρονο βλέμμα αρχών και ανησυχιών για τον Δήμο μας.
Έτσι η ρήση κανένας αποκλεισμός και καμία δέσμευση έναντι τρίτων που πρεσβεύουμε στο «ΕΝΑ ΜΑΖΙ» αποτελεί πρωταρχικής σημασίας δέσμευση μιας διαφορετικής και ποιοτικότερης αντίληψης στη διοίκηση.
Για εμάς, είναι σημαντικό χαρακτηριστικό στην διοίκηση, η ισχυρή θέληση για συνεργασίες. Η περίοδος των έμπειρων σοφών και σκληρών ομάδων επιβολής προτάσεων, ως ευαγγέλια ανάπτυξης, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ας την αφήσουμε να αναπαύεται στον 20ο αιώνα όπου ανήκει. Ο μόνος υπαρκτός δρόμος ανάπτυξης που επιλέγουμε, είναι η κοινή οδός σύνθεσης όλων των δυνάμεων που αντικρίζουν τα πράγματα με ένα θετικό πρόσημο.
Μία ακόμα βασική αρχή είναι η δημοκρατική επιλογή της ίσης μεταχείρισης μέσα από μία ισοσκελισμένη λογική γεωγραφικής και δημογραφικής ισότητας. Πώς θα αισθανθούν οι δημότες ίσοι όταν οι οικισμοί ακολουθούν άνισες πορείες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων, έλεγε ο Αριστοτέλης. Ένας βασικός στόχος μας είναι η ισοκατανομή ευθυνών και δικαιωμάτων και η εξάλειψη των αποστάσεων, γεωμετρικών, κοινωνικών, οικονομικών.
Επιπλέον, δεσμευόμαστε να μην μιλάμε για το παρελθόν. Να αναφερόμαστε σε αυτό μόνο για να σχεδιάζουμε το μέλλον. Μόνο ως αφετηρία της θέσης και της ταυτότητας μας. Άλλωστε ζούμε σε μία περίοδο, όπου ιδιαίτερα η νέα γενιά, βλέπει το μέλλον της να απλώνεται μπροστά της, χειρότερο από ότι το παρελθόν της. Καλύτερες ημέρες θα έρθουν μόνο μέσα από ορθές επιλογές. Ωριμάσαμε πολιτικά, μέσα από συνθήκες πίεσης, και καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι η σωστή επιλογή, αυτή που μας προσφέρει τα περισσότερα σε ατομικό επίπεδο. Η συζήτηση από εδώ και πέρα δεν θα είναι ένας ανταγωνισμός του ποιος είναι ο καλύτερος αλλά μία σύνθεση του ποια βήματα είναι τα πιο σωστά για το σύνολο.
Δική μας αρχή είναι ο σχεδιασμός. Για εμάς ο σχεδιασμός έχει πολλά επίπεδα και εκφράζεται σε πολλές κλίμακες.
Ο φυσικός σχεδιασμός των κτιρίων, των γειτονιών, των παιδικών χαρών των πάρκων, των οικισμών. Ο χωροταξικός σχεδιασμός, όπως η σύνδεση ή η σχέση μεταξύ οικισμών και γεωγραφικών ενοτήτων. Κυρίαρχο στοιχείο στο δημόσιο λόγο έχουν για εμάς οι λογικές ισότιμης ανάπτυξης. Σήμερα όμως, ο σχεδιασμός έχει και κοινωνικές διαστάσεις και αναφέρεται στην οικονομική έκφραση των σχέσεων, στην ανθρωπογεωγραφία. Στην σύγχρονη πολεοδομική σκέψη, η ίδια η έννοια της πόλης και του οικισμού δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως δομή, διαστάσεις ή υποδομή, αλλά ως συμπεριφορά και οντότητα. Πιστεύουμε σ’ ένα συμμετοχικό σχεδιασμό, δηλαδή, με την συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας και απαραίτητα στοιχεία του, την βιωματική γνώση των κατοίκων. Τα αυστηρά masterplan ανήκουν στο παρελθόν. Θυμόμαστε ίσως όλοι τους παλιότερους άρχοντες των ελληνικών πόλεων και δήμων, να κάνουν βόλτες στις γειτονιές και να ακούν τον κόσμο. Να συνομιλούν με τους πολίτες. Αυτό το κάνανε οι περισσότεροι επιτυχημένοι πολιτικοί του παρελθόντος. Με την χρήση της τεχνολογίας τώρα αυτό έχει περάσει σε ένα επόμενο στάδιο, αφού η διαδραστική επικοινωνία μεταξύ διοίκησης και κοινωνίας γίνεται πολύ αποτελεσματικότερη. Όμως δεν νοείται ο δήμαρχος να είναι κλεισμένος στο γραφείο του. Για εμάς αποτελεί δέσμευση η επικοινωνία με τους δημότες.
Η δική μας διαφορά στο ΕΝΑ Μαζί είναι η πίστη μας ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που φέρουν οι υποψήφιοι μας, αποτελούν την εγγύηση για να επιτύχουμε τους στόχους μας. Έτσι μονάχα θα ξεπεράσουμε τις συνταγές του παρελθόντος και θα καταφέρουμε να βρούμε τον δρόμο που τόσο χρειαζόμαστε, ως ένας μοντέρνος και Ευρωπαϊκός Δήμος.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Ημαθία today το 2019.