Το Βιογραφικό μου

Ποιος είμαι σε τρεις και κάτι αράδες

Γεννήθηκα την Δευτέρα 18 Μαρτίου του 1974.

Εκείνη την ημέρα ο Elvis έδινε παράσταση στο Memphis ενώ οι Άραβες κήρυτταν εμπάργκο πετρελαίου στην Αμερική του Nixon. Λίγους μήνες μετά η Ελλάδα θα έβγαινε από την επταετία της στρατιωτικής δικτατορίας και θα ξεκινούσε αυτό που ονομάσαμε πολλά χρόνια μετά, μεταπολίτευση. Με τα καλά της και τα κακά της και αυτή, όπως και εγώ και η γενιά μου.

Έχω και έναν μικρότερο αδερφό το Στέλιο που γεννήθηκε δύο χρόνια μετά. Είμαι ευτυχισμένος που πέρασα την παιδική μου ηλικία με τον αδερφό μου. Παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι. Και όσο είμασταν μικροί ήμουν ο αρχηγός και το πρότυπό του. Μετά ψήλωσε πολύ ο μπαγάσας. Ο πατέρας μου ο Μιχάλης, επιπλοποιός στο επάγγελμα, από την πρώτη στιγμή που μπορούσα να κουβαλήσω ένα μαξιλάρι με πήρε μαζί του να τον βοηθάω στις δουλειές. Ενώ η μάνα μου η Μαριάννα ήταν πανταχού παρούσα, προσφέροντας τον εαυτό της για όλες τις ανάγκες της οικογένειάς μας. Άφησε και την δουλειά της τότε, για να μεγαλώσει τα καμάρια της. Βλέπεις ακόμα υπήρχε αυτή η δυνατότητα στα νοικοκυριά και η δουλειά του μπαμπά κάλυπτε τις ανάγκες όλων μας. Μου μάθανε πολλά και οι δυο τους. Να είμαι απλός, να δουλεύω σκληρά και να σέβομαι κάθε άνθρωπο, αλλά και να προσφέρω και να βρίσκω χαρά σε αυτό.

Να ‘ναι καλά.

Η οικογένεια μου

Η Δήμητρα μου είπε ναι. Και παντρευτήκαμε πριν δέκα χρόνια περίπου. Περνάμε καλά μαζί. Κάνουμε καλή παρέα και το διασκεδάζουμε. Μουρμουράει καμιά φορά. Αλλά δεν βαριέσαι, αλλάζω δωμάτιο. Την αγαπάω πολύ. Έχουμε και έναν γιο, τον Γιώργο. Υπέροχο παιδί. Από μένα πήρε (μεταξύ μας). Αν και είναι πολύ καλύτερος από μένα σε όλα. Έχει φοβερό χιούμορ και κάθε βράδυ λέμε αστεία. Λατρεύω τα βράδια με τον γιο μου. Όποτε είναι να βγω με παρέα μου λείπει πραγματικά. Για αυτό έχω χαθεί από τις νύχτες. Για αυτόν ρίχνω άκυρο σε πολλούς φίλους. Μην με παρεξηγείτε. Περνάω καλά μαζί του. Και δεν το αλλάζω με τίποτα.

Τα όνειρα μου

Το πιο μεγάλο μου όνειρο είναι να συνεχίσω την ζωή μου με νέες προκλήσεις. Και πάντα να γελάω. Να γελάω δυνατά. Να γελάω σιγά. Ή έστω να χαμογελάω. Είναι το δώρο που μου κάνει η ζωή. Και αυτό που θέλω και εγώ να μεταδώσω γύρω μου. Μόνο αυτό. Α και κάτι ακόμα. Προσπαθώ πολύ όσο μεγαλώνω να μην γίνω αυστηρός. Ούτε και αγενής. Να συνεχίσω με την περιέργεια εκείνου του αδύνατου πιτσιρικά από το «μαντρί» σε ότι διαφορετικό βλέπει μπροστά του. Να ερευνώ και να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Και όσο μεγαλώνω να κάνω περισσότερες ερωτήσεις. Φτάνουν πια οι απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις θέλω να κάνω πια.

Τι αποφεύγω

Αν κάτι αποφεύγω πραγματικά, αυτό είναι η μιζέρια. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν να πουν κάτι κακό. Που κάτι θα σχολιάσουν. Μου εκπέμπουν μια τοξικότητα και αισθάνομαι ότι με δηλητηριάζουν. Δεν τους μπορώ. Τους βλέπεις από μακριά. Δεν τους αδικώ. Απλά δεν τους αντέχω.

Η αδυναμία μου

Αν σε κάτι δεν τα καταφέρνω καλά, αυτό είναι η γραφειοκρατία. Με τρελαίνει. Η λέξη πρωτόκολλο είναι η χειρότερή μου. Ας το αλλάξουμε λίγο. Υπάρχει η τεχνολογία για αυτό πια. Το ότι υπάρχει εκεί έξω, ένας άνθρωπος με μια σφραγίδα στο χέρι, και περνάει όλη την ζωή του με αυτή, με τρομάζει πραγματικά. Θέλω να τον σώσω από αυτό.

Το χόμπι μου

Λατρεύω όλα τα είδη τεχνολογίας. Υπολογιστές, λάπτοπ, ταμπλέτες, έξυπνα κινητά, προγραμματισμός, διαδίκτυο, έξυπνες συσκευές και έξυπνο σπίτι, ηλεκτρικά ποδήλατα, όπου και αν δεις στην καθημερινότητα μου υπάρχει η τεχνολογία να με βοηθά. Προσοχή, όχι τα ηλίθια γκάτζετ που το παίζουν έξυπνα και τελικά δεν προσφέρουν τίποτα. Η ουσιαστική τεχνολογία που με εξυπηρετεί στα πιο απλά πράγματα και στις πιο σύνθετες εργασίες μου. Λατρεύω επίσης και ακόμα δύο συνήθειες. Το φαγητό και το κρασί. Αν θυμηθώ το παρελθόν μεγάλωσα με το τοστ της Νάουσας. Που βάζεις μέσα ότι θες και κάνεις μίξεις γεύσεων. Ακόμα και σήμερα το λατρεύω. Αν και τώρα πια έχω γίνει λίγο πιο δύσκολος. Βέβαια οι φίλοι με λένε συντηρητικό στις επιλογές του φαγητού μου. Δεν ξέρω. Και από ποτό είμαι τύπος του κρασιού. Όλα τα είδη. Κόκκινα, λευκά, παλιά, νέα με αρώματα, όλα τα κρασιά. Αν και πίνω πια ελάχιστα. Κανά ποτηράκι την εβδομάδα και αυτό με φίλους. Πότε μόνος.

H άβολη στιγμή της ημέρας

Κάθε μέρα βιώνω την ίδια άβολη στιγμή. Είναι το βλέμμα των συνομιλητών μου την ώρα που γελάω. Πολλοί ανακαλύπτουν την χάλια οδοντοστοιχία μου. Και ας έκαναν φιλότιμες προσπάθειες οι οδοντίατροι τόσα χρόνια. Αλλά δεν πειράζει. Είναι και αυτή μια στιγμή που αγαπάω. Και τώρα τελευταία τα κιλά μου. Αέρα να φάω όλη την ημέρα, πάλι θα πάρω μερικά γραμμάρια και όλα εκεί, στην κοιλιά. Με κοιτάει και η γυναίκα μου κάπως και κάτι μουρμουράει για αερόβια και αναερόβια χώνευση. Κάτι θέλει να πει ο ποιητής αλλά τι.

Για μένα η ζωή είναι σαν το ποδήλατο. Εάν δεν κάνεις την επόμενη πεταλιά θα πέσεις.

Νικόλας Καρανικόλας

Καθηγητής ΑΠΘ